Het leven van Owen Collumb veranderde voorgoed in 1993 toen hij, op slechts 21-jarige leeftijd, door een motorongeluk verlamd raakte vanaf zijn middel. Omdat hij zijn benen niet kon bewegen en slechts beperkte controle over zijn armen had, werd hij geconfronteerd met enorme uitdagingen bij de terugkeer naar het dagelijks leven. Na jaren in begeleid wonen te hebben gevochten, vocht hij voor onafhankelijkheid en verhuisde uiteindelijk naar zijn eigen appartement in Dublin, waar hij op zijn eigen voorwaarden kon leven.
Collumb overleefde niet alleen; hij bloeide. Hij nam meerdere banen aan ter ondersteuning van organisaties voor de rechten van gehandicapten en pleitte voor mensen die met soortgelijke belemmeringen worden geconfronteerd. Deze vastberaden geest leidde hem naar een onwaarschijnlijk stadium: de Cybathlon. Deze unieke wedstrijd, die elke vier jaar in Zwitserland wordt gehouden, verlegt de grenzen van ondersteunende technologie door teams tegen elkaar op te zetten in een reeks ‘alledaagse’ uitdagingen die zijn ontworpen om taken uit het echte leven te simuleren. Denk aan rolstoelracen, objectmanipulatie en zelfs virtuele balworpen – allemaal voltooid met behulp van geavanceerde protheses en brain-computer interfaces (BCI’s).
De Cybathlon gaat niet over het tentoonstellen van technologische wonderen; het gaat over het vieren van de menselijke veerkracht en het potentieel. Zoals een van de oprichters van de competitie, Roland Sigrist, het zegt: “Zij zijn de meesters van de technologie, en niet andersom.”
Voor Collumb, die sinds het eerste evenement in 2016 deelneemt, ligt het hart van de Cybathlon in de meest abstracte categorie: BCI’s. Met deze opmerkelijke apparaten kunnen individuen zoals hij computers besturen met alleen hun gedachten, waardoor een mentaal beeld wordt omgezet in uitvoerbare commando’s. Stel je voor dat je een cursor op je scherm wilt laten bewegen – dat is in essentie hoe BCI’s werken. Voor iemand die vanaf zijn nek verlamd is, biedt deze technologie een reddingslijn naar onafhankelijkheid. Het kan gaan om het besturen van een rolstoel, het spelen van videogames of gewoon surfen op het internet – allemaal met behulp van de kracht van hun geest.
De Cybathlon fungeert als een krachtige microkosmos van onze snel evoluerende relatie met technologie. Naarmate kunstmatige intelligentie de vooruitgang versnelt op gebieden als robotica en bio-engineering, worden de grenzen tussen mens en machine steeds vager. De vragen die deze vooruitgang oproept zijn diepgaand: in hoeverre moeten we deze integratie omarmen? Zal het uiteindelijk levens verbeteren, of onvoorziene uitdagingen creëren?
Het verhaal van Collumb biedt een meeslepend kijkje in een mogelijke toekomst. Het onderstreept dat technologische innovatie het meest betekenisvol is wanneer het individuen in staat stelt hun beperkingen te overwinnen en een voller leven te leiden op hun eigen voorwaarden. Hij belichaamt de geest van de Cybathlon: “Dit toont niet je handicaps, het laat zien wat je kunt doen”, zegt hij. “Je zit misschien in een rolstoel, je kunt misschien niet bewegen, maar je kunt wel meedoen.”
