Lasy namorzynowe są powszechnie znane jako wysoce wydajne ekosystemy „niebieskiego węgla”, zdolne do pochłaniania i magazynowania atmosferycznego dwutlenku węgla (CO2) w niezwykłym tempie. Jednak te same lasy emitują również metan (CH4), gaz cieplarniany znacznie silniejszy w perspektywie krótkoterminowej niż CO2. Nowe badania pokazują, że wcześniej ignorowane emisje metanu z pni drzew namorzynowych znacznie zmniejszają korzyści klimatyczne płynące z tych ważnych ekosystemów.
Zaniedbana rola pni drzew
Przez lata naukowcy skupiali się na emisji metanu z gleb i wód lasów namorzynowych. Rola pni drzew jako ścieżki emisji pozostaje w dużej mierze niezbadana. Niedawne wyniki opublikowane w czasopiśmie Nature Geoscience podważają ten wąski pogląd, pokazując, że szyby pełnią rolę istotnego przewodu metanu, kompensując większość węgla gromadzonego przez namorzyny w osadach.
Jak przeprowadzono badanie
Naukowcy z Południowochińskiego Ogrodu Botanicznego Chińskiej Akademii Nauk przeprowadzili globalną ocenę emisji metanu z pni drzew namorzynowych. Połączyli długoterminowe monitorowanie in situ kilku chińskich lasów namorzynowych z istniejącymi globalnymi modelami danych i uczenia maszynowego. Podejście to pozwoliło im na systematyczną ocenę czynników determinujących emisje z szybów i ilościowe określenie, w jakim stopniu te emisje zmniejszają ogólne korzyści z sekwestracji dwutlenku węgla.
Kluczowe ustalenia i globalny wpływ
Badanie wykazało, że pnie drzew namorzynowych są znaczącym i wcześniej niedocenianym źródłem metanu. Zespół odkrył, że metan wytwarzany przez drobnoustroje beztlenowe w glebie namorzynowej jest transportowany do wyspecjalizowanych tkanek wewnątrz drzew zwanych aerenchymą. Tkaniny te ułatwiają wymianę gazową, umożliwiając ucieczkę metanu bezpośrednio z pni.
Obserwacje terenowe i analiza izotopów potwierdziły, że strumień metanu jest największy u podstawy pnia i maleje wraz z wysokością. Ten gradient wskazuje, że głównym źródłem metanu jest gleba, a łodygi stanowią bezpośrednią drogę do atmosfery.
Naukowcy szacują, że na całym świecie pnie drzew namorzynowych emitują około 730,6 gigagramów (Gg) metanu rocznie. To kompensuje około 16,9% węgla zmagazynowanego w osadach namorzynowych. W połączeniu z emisją metanu z gleby całkowite straty metanu mogłyby zrównoważyć do 27,5% błękitnego węgla sekwestrowanego przez lasy namorzynowe.
Dlaczego to jest ważne?
Odkrycie to ma istotne implikacje dla rozliczania emisji dwutlenku węgla i strategii łagodzenia zmiany klimatu. Obecne szacunki dotyczące sekwestracji błękitnego węgla często nie uwzględniają emisji z pni, co skutkuje przeszacowaniem korzyści klimatycznych netto wynikających z lasów namorzynowych. Dokładna księgowość ma kluczowe znaczenie przy podejmowaniu decyzji politycznych i inwestycjach w projekty odtwarzania namorzynów.
Odkrycia te podają również w wątpliwość skuteczność programów kompensacji emisji dwutlenku węgla opartych na namorzynach. Jeżeli emisje metanu nie zostaną odpowiednio uwzględnione, programy te mogą nie zapewnić obiecanych korzyści klimatycznych. Konieczne są dalsze badania w celu udoskonalenia metod rozliczania emisji dwutlenku węgla i opracowania strategii ograniczania emisji metanu z lasów namorzynowych.
Badanie podkreśla potrzebę bardziej całościowego podejścia do rozliczania błękitnego węgla, uznając, że emisje metanu z pni drzew mogą znacząco zmniejszyć korzyści klimatyczne netto ekosystemów namorzynowych.
Podsumowując, chociaż lasy namorzynowe pozostają cennymi ekosystemami, ich potencjał łagodzenia zmiany klimatu jest niższy niż wcześniej sądzono. Uznanie roli emisji metanu z pni drzew jest niezbędne dla dokładnego rozliczania emisji dwutlenku węgla i skutecznej polityki klimatycznej.
