Nowe badania potwierdzają, że gdy ludzie współpracują, ich mózgi synchronizują się w wymierny sposób w ciągu milisekund, co wykracza poza zwykłe wykonanie tego samego zadania. Badania pokazują, że ta spójność neuronowa jest silniejsza między ludźmi, którzy aktywnie pracują razem, niż między tymi, którzy losowo i niezależnie przestrzegają tych samych zasad.
Społeczny mózg w akcji
Ludzie są z natury skłonni do współpracy. Od podstawowej komunikacji po złożone projekty – praca zespołowa jest niezbędna. Ta współpraca wymaga wspólnego zrozumienia i zsynchronizowanych wysiłków, a teraz mamy dowody, że rozciąga się to na poziom neurologiczny. Poprzednie badania wskazywały na taki efekt, ale trudno było wyodrębnić prawdziwą przyczynę – wspólne zadanie czy wspólną interakcję.
Eksperyment: izolacja współpracy
Naukowcy z Western Sydney University zaprojektowali eksperyment mający na celu zbadanie tego zjawiska. Dwadzieścia cztery pary uczestników otrzymały zadanie sortowania kształtów na ekranie komputera, najpierw uzgadniając system (kształt, wzór, kontrast), a następnie w ciszy pracując jeden po drugim, aby utrwalić uzgodnione zasady. Tymczasem elektroencefalogramy (EEG) śledziły aktywność ich mózgu.
Synchronizacja w milisekundach: znajdowanie klucza
Wyniki były jasne: w ciągu pierwszych 45–180 milisekund wszyscy uczestnicy wykazali podobną aktywność mózgu ze względu na wspólne zadanie. Jednak już po 200 milisekundach pojawiła się rozbieżność. Aktywność mózgu pozostała stała w współpracujących parach, ale nie w całej grupie. Co ważne, spójność ta wzrastała w miarę postępu eksperymentu, co sugeruje, że sam akt współpracy wzmacniał połączenie neurologiczne.
Potwierdzono to poprzez porównanie prawdziwych par z losowo wybranymi „pseudoparami”, które niezależnie od siebie kierowały się tymi samymi zasadami. Aktywność mózgów prawdziwych członków drużyny była znacznie bardziej spójna niż nieznajomych pracujących równolegle.
Dlaczego to jest ważne
Badanie sugeruje, że synchronizacja nie jest po prostu wynikiem stosowania tego samego systemu. To sama interakcja – praca z drugą osobą – prowadzi do spójności neuronalnej. Ma to wpływ na zrozumienie, jak funkcjonują grupy, jak działa komunikacja i jak podejmowane są decyzje w środowisku współpracy. Autorzy podkreślają, że interakcje społeczne to nie tylko wzorce zachowań; zasadniczo kształtują sposób, w jaki nasz mózg reprezentuje informacje.
„Te wyniki sugerują, że praca ze współautorem, czyli osobą, z którą tworzyłeś system, ma specyficzny wpływ na aktywność mózgu” – podsumowują naukowcy.
Badanie to dostarcza cennych informacji na temat tego, jak funkcjonujemy jako istoty społeczne i kładzie podwaliny pod dalsze badania dynamiki grupy i synergii poznawczej.
