Een nieuwe studie onthult aanzienlijke natuurlijke lekken van olie en gas langs het onder water gelegen continentale plat van Noordoost-Groenland – een gebied dat tot nu toe grotendeels onontgonnen is. Deze ontdekking, geleid door onderzoeker Christoph Böttner van de Universiteit van Aarhus, werpt licht op een essentieel maar vaak over het hoofd gezien aspect van het Arctische ecosysteem in het licht van de snel veranderende klimaatomstandigheden.
Hoewel eerder onderzoek heeft gesuggereerd dat er sprake is van natuurlijke kwel, biedt dit onderzoek de eerste uitgebreide kaart van olie- en gaslekken voor de kust van Noordoost-Groenland. Het combineert gegevens van recente academische expedities met waardevolle geologische gegevens die zijn verzameld tijdens eerdere industriële verkenningen. Dankzij deze geïntegreerde aanpak konden onderzoekers de ingewikkelde routes volgen die gassen afleggen terwijl ze van diepe ondergrondse reservoirs door sedimenten naar de oceaanbodem reizen.
“Deze schat aan informatie geeft ons een duidelijker beeld van hoe de natuurlijke methaanemissies bijdragen aan de koolstofcyclus in het Noordpoolgebied”, legt Böttner uit. “We kunnen nu beter onderscheid maken tussen eeuwenoude kwel die al duizenden jaren aanhoudt en elke potentiële toename van de uitstoot als gevolg van klimaatverandering en de opwarming van de zeeën.”
Waarom Noordoost-Groenland belangrijk is
De keuze van dit afgelegen en ijskoude gebied voor studie is doelbewust. Noordoost-Groenland blijft een van de minst onderzochte en meest ontoegankelijke uithoeken van de aarde, maar is toch een goed voorbeeld van hoe het Noordpoolgebied transformeert onder invloed van de klimaatverandering. Dit maakt het tot een natuurlijk laboratorium van onschatbare waarde om zowel de langetermijnpatronen als de potentiële toekomstige gevolgen van methaan- en olielekkage op dit gevoelige milieu te begrijpen.
“Noordoost-Groenland speelt een cruciale rol in ons begrip van klimaatonderzoek en de mondiale koolstofcyclus”, zegt professor Marit-Solveig Seidenkrantz, co-auteur van de studie van de Universiteit van Aarhus. Ze benadrukt dat deze lekken niet alleen gevolgen hebben voor de koolstofstromen in de atmosfeer en de oceanen; ze hebben ook een directe invloed op het zeeleven – van microscopisch kleine organismen tot grotere wezens die zijn aangepast aan de Arctische wateren.
Gashydraten: een tikkende tijdbom?
Het onderzoeksteam heeft bewijs gevonden voor gashydraten op het continentale plat rond Groenland. Deze unieke structuren lijken op ijs, maar zijn gevormd uit watermoleculen die gebonden zijn aan natuurlijke gassen die onder enorme druk en vriestemperaturen gevangen zitten in sedimenten op de zeebodem.
“Onze bevindingen bieden de eerste documentatie van gashydraten op dit gebied”, legt Frank Werner Jakobsen uit, co-auteur van UiT The Arctic University of Noorwegen. “Dit vergroot de mogelijkheid dat het ontdooien van de permafrost en de stijgende zeetemperaturen deze hydraten kunnen destabiliseren, wat kan leiden tot een versnelde uitstoot van broeikasgassen in de atmosfeer.”
Lange geschiedenis, onzekere toekomst
De onderzoekers schatten dat tussen de 677 miljoen en 1,46 miljard ton gas – wat overeenkomt met ruwweg een half miljard tot meer dan een miljard ton koolstof – in de oceaan is gesijpeld sinds de grote ijskappen zich ongeveer 15.000 jaar geleden terugtrokken. Dit onderstreept het al lang bestaande karakter van natuurlijke koolwaterstoflekken in deze regio.
De klimaatverandering versnelt echter de opwarming van het Noordpoolgebied in een ongekend tempo, waardoor deze uitstoot in de toekomst mogelijk zal toenemen. Böttner benadrukt de urgentie van het begrijpen van de huidige kwelniveaus om de evolutie ervan onder een veranderend klimaat nauwkeurig te kunnen voorspellen: “We hebben deze basisgegevens nu nodig omdat we zulke snelle veranderingen zien, en zonder deze gegevens is ons vermogen om toekomstige scenario’s te modelleren beperkt.”
Deze studie benadrukt de dringende noodzaak om deze bevindingen op te nemen in klimaatmodellen die worden gebruikt om toekomstige trends in de opwarming van de aarde te projecteren. Het dient als een krachtige herinnering dat, hoewel natuurlijke processen zoals kwel het Noordpoolgebied millennia lang hebben gevormd, de door de mens veroorzaakte klimaatverandering een complexe nieuwe laag aan dit dynamische systeem toevoegt.
